Λόγια καρδιάς από τη φιλόλογο π. Γυμνασιάρχη Πόπη Μπαχαριά- Καραθανάση στην   εκδήλωση παρουσίασης της ποιητικής συλλογής «...κατά δύναμιν» της Χαρούλας Φράγκου
            Κίτρινη λάμψη, κίτρινη αδειοσύνη του καλοκαιριού,
            καίγοντας πέτρες, καλαμπόκια, σώματα.
            Η ποίηση,  τυφλωμένη από το φέγγος γυρεύει έναν ίσκιο,
            φτιάχνει έναν ίσκιο, γίνεται πιο φως!

Άρχισα μ’ αυτούς τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου, μήπως και μπορέσω να μιλήσω γι’ αυτό το φως που λάμπει και ακτινοβολεί στην ποίηση της Χαρούλας Φράγκου. Κάθε φορά που καλούμαι να πω για αγαπημένους φίλους δυο λόγια, τα λόγια αυτά βγαίνουν αβίαστα και αυθόρμητα μέσα από την καρδιά μου.
Και τώρα αυτό συμβαίνει και για τη φίλη μου τη Χαρούλα. Από τη γνωριμία μας και μετά πλέξαμε ανάμεσά μας μια τρυφερή, ζεστή, γλυκιά και ευλογημένη φιλία που μας ακολουθεί εδώ και χρόνια. Την έχω χαρακτηρίσει «μελισσούλα» της ποίησης (όλα τα υποκοριστικά δικά σου Χαρούλα) μια που καταγίνεται με πάθος εργατικότητα και μεράκι, για να μας προσφέρει τους γλυκούς της χυμούς, τα ποήματά της.
Όταν λοιπόν αφήνεσαι στη γεύση των στίχων της, αισθάνεσαι πως ταξιδεύεις μαζί της σε λειμώνες σπαρμένους με τα λούλουδα της αγάπης, της γαλήνης, ενίοτε της θλίψης και της μελαγχολίας  και σε οδηγεί σε δρόμους αυτογνωσίας και περισυλλογής. Έτσι κωπηλατείς στις θάλασσες και στις λίμνες των ονείρων της, χαμογελάς, ενδυναμώνεσαι και είσαι έτοιμος, ένας καινούριος Δον Κιχώτης, να τα βάλεις με τους ανέμους και τις θύελλες. Από το σκοτάδι στο φως, από την απελπισία στην ελπίδα και το όνειρο, από το χαμό και τα ερείπια στη δημιουργία και στο νέο από την «αναπόληση στο διατηρητέον»
Ο αποχωρισμός, η απώλεια και η πίκρα για τον μεγάλο απόντα της ζωής της, τον άντρα της, της δίνουν δύναμη και με τη φωνή της καρδιάς της μας χαρίζει με ωριμότητα στη νέα της ποιητική συλλογή με τίτλο «....κατά δύναμιν»,   γνήσια λυρικά ποιήματα. Κι’ εμείς τ’ απολαμβάνουμε με ευφροσύνη ψυχής, γιατί οι στίχοι της είναι φωτιές και πυγολαμπίδες στο πνιχτό σκοτάδι της αίρεσης και της άρνησης.
Μέσα στις ατέλειωτες σιωπές της μοναξιάς της η Χαρούλα Φράγκου δεν κραυγάζει, δεν οργίζεται, μόλις και ακούγονται οι λυγμοί της, τ’ αθώα παράπονα, οι γλυκοί αναστεναγμοί, που τους μεταμορφώνει σε λόγους περισυλλογής, προβληματισμού, διδασκαλίας και αυτοπαρηγορίας. Αυτούς τους προβληματισμούς τους εγχειρίζει και στους αναγνώστες της. Παράδειγμα προσωπικό: Όταν πρωτοπήρα στα χέρια μου το βιβλίο της με προβλημάτισε η εικόνα του εξωφύλλου.  Δέντρα λυγισμένα απ’ τον αέρα με πάλλευκο χιόνι τριγύρω. Την εξήγησα και ένιωσα τη βαθύτερη ένοιά της, διαβάζοντας αυτούς τους τρεις στίχους.
                   Το ευθυτενές απωλέσθη,
                   λυγίζει τόξο.
                   Αντιστέκεται καλύτερα στους ανέμους!   Σελ. 27
Τα δέντρα αφού βιώσουν το χαλασμό,  ξαναβρίσκουν την κορμοστασιά τους, ισιώνουν, δεν τα φοβίζουν οι καταιγίδες και οι ανεμοθύελλες. Η Χαρούλα Φράγκου ταυτίζει τα δέντρα με την ψυχή της. Τα αντέχει όλα, αντιστέκεται και...η ζωή συνεχίζεται. Εξίσου δύσβατο όμως και το μονοπάτι της ποίησης. Χωρίς ταλέντο, χωρίς πέταγμα,, χωρίς ανατρεπτική ματιά, μόνο με λέξεις, ποίηση σπουδαία δεν υπάρχει. Πρέπει να περάσεις μέσα από φλόγες, να πυρποληθείς, να διαλέξεις μόνος σου το δρόμο που θ’ ακολουθήσεις. Ο ποιητής διασχίζει το δάσος των λέξεων, των τόπων και των χώρων, των αναμνήσεων και των συνειρμών. Στη σελίδα 22 διαβάζουμε λίγους στίχους από το ποίημα ΛΕΞΕΙΣ.
«Χρώματα υπερκόσμιας έκρηξης/ μεταμορφώνουν το χώρο./ Εικόνες απείρου κάλλους/ θεσπέσια κυοφορούν το θαύμα/. Λέξεις....../ Λυσίκομες αισθαντικές/ εύκολη λεία / στα χέρια του θεού ποιητή/ αιωρούνται στο χρόνο,/ περιμένοντας καρτερικά την αιωνιότητα..»
Η Χαρούλα δεν συγκρούεται, αλλά και δεν συμβιβάζεται. Ακολουθεί το δικό της μονοπάτι και αφήνει την περπατησιά της καθαρή και σχηματισμένη, για να την πατήσουν και άλλοι. Και επειδή η μνήμη είναι μια κινούμενη άμμος, αρκεί ένα έντονο γεγονός, σαν αυτό του χαμού, για να ενεργοποιήσει και να ανασύρει καταχωνιασμένα συναισθήματα. Παρακολουθούμε έτσι τη δημιουργό να μαζεύει στον κόρφο της με ιερή μητρική στοργή τα ποιήματα της καρδιάς της και να τα μοιράζει σε όλους μας ευλογημένα μεθυστικά δώρα.
Κανακεύει τις λέξεις, τις θωπεύει κι αυτές γι’ αντάλλαγμα γίνονται στίχοι μαγικοί, τρυφεροί, αφτιασίδωτοι και χορεύουν στο ρυθμό των στοχασμών της και τραγουδούν και μας μεθούν και μας γοητεύουν. Γίνονται μελωδία και η ίδια μεταμορφώνεται σε «πρώτο βιολί» στην ορχήστρα των ποιημάτων της και μας παρασύρει στη μουσική της.
Μακάρι λοιπόν ο πολύτιμος θησαυρός που έχει σωρευτεί στο σεντούκι της μνήμης και της καρδιάς της να είναι ατέλειωτος, για να μπορούμε κι’ εμείς μαζί της να χαιρόμαστε, να λυπόμαστε, να προβληματιζόμαστε «να βαπτίζουμε τα βλέφαρα στο νερό της ελπίδας» όπως μας υπόσχεται και η ίδια.